Waarom de langste weg het kortst is

Een gebonk doorbrak de kalme stilte die er heerste in het oerwoud. Verschillende wezens vluchtten, terwijl anderen juist klaar stonden om aan te vallen. Toch hield het gebonk aan. Een enorm dier kwam tussen de bomen door. Af en toe duwde ze er eetje om, zodat die op de vluchtende dieren kon vallen. Masomizé hield niet van dieren in haar terretorium. Haar kudde was uitelkaargebroken en nu moest ze zichzelf alleen redden. Een omgevallen boom versperde haar weg. Moeiteloos pakte ze het op met haar hamerachterige hoofd en ze gooide hem naar een van de schaduwen die tussen de bomen naar haar zat te kijken. Masomizé brulde even om duidelijk te maken dat dir háár gebied was, voordat ze weer verder liep.

Ra'shall schrok, en klom snel de dichtstbijzijnde boom in.
Het grote, massieve dier had net een boomstronk naar haar gegooid, en ze had hem maar net weten te ontwijken! Ze vroeg zich af waarom het grote dier alleen zou zijn, en verwachtte dat het dier verdwaald was.
Ze sloop snel naar een ander plekje, hoog boven het bonkende wezen, en ze keek naar zijn brede rug die zich onder haar door het oerwoud banjerde.
'Ik zie maar weinig van deze dieren. Ik vraag me af hoe ze heten. Ze zouden waarschijnlijk al snel van de kliffen afvallen bij mij thuis..' Ze grinnikte, en sprong naar een volgende tak.
Ze hield ervan het dier te bekijken, maar hoopte dat het haar niet opmerkte...

Neytiri had vanuit een andere boom toegekeken hoe het dier de halve natuur sloopte. Ineens hoorde ze het ritselen van takken en blaadjes in de boom aan de overkant. Snel keek ze naar de boom, ze zag een flits van iets dat op een Na'vi leek en netals haar het dier bekeek. Neytiri grijnsde, ze zag aan de vrouw dat ze hier niet vandaan kwam, ze kwam van de kliffen. Ineens sprong ze uit haar eigen boom en belandde ze voor de neus van de vrouw.
"Haai", zei ze droog of er niks was gebeurd.

Ra'shall schrok, en trok haar tanden achter haar lippen tevoorschijn. Ze blies lucht door haar tanden, net als een kwade kat zou doen, maar zodra ze doorhad dat er een andere Na'vi voor haar stond, werd ze iets minder agressief.
Ze trok echter wel haar werpspeer tevoorschijn, en richtte deze nog steeds op Neytiri.
'Wie ben jij,' vroeg ze, niet onvriendelijk, maar met een soort dwingende ondertoon.

Geritsel en stemmen. Doodstil bleef Masomizé staan. Het waren echt stemmen! Nog een brul ontsnapte uit haar keel waarbij ze de boom waar ze de stemmen had gehoord omver duwde. Daarna duwde ze nog een paar bomen om. Zo, nu moesten ze weg zijn! Opnieuw begon ze te lopen, waarvan de grond van trilde. Ze wist niet waar ze was en ze vond die vreemde wezens maar raar. Ze moesten uit haar gebied blijven! Even bleef ze weer staan om te luisteren of er nog meer stemmen waren, maar er waren geen stemmen meer. De wind blies door de bladeren en Masomizé brulde nog een keer. Daarna ging ze liggen en sloot ze haar ogen om zo in slaap te vallen.